Известны ли кому карательные батальоны из белорусов, которые бы массово уничтожали мирное население Украины, Литвы, Латвии, Эстонии?

Например, Хатынь - в огне заживо сгорели 149 жителей деревни, из них 75 детей младше 16 лет. Хатынь сожгли каратели 118-го полицейского батальона, где большинство полицейских было из Украины, и само подразделение было сформировано в Киеве.

В годы войны в Беларуси зверствовал 21 украинский полицейский батальон СС, более 20 тысяч украинцев, большинство из которых были уроженцами Западной Украины, приняли участие в карательных акциях против белорусских мирных жителей.

На сегодняшней Украине подобные выродки стали по сути национальными "героями", а украинцы, боровшиеся с подобными явлениями, стали людьми "второго сорта"?

Замечу, Германия признала вину и даже выплатила компенсации бывшим жертвам, но о каком признании вины за подобное на Украине и в Прибалтике может идти речь, где активно отмывается кровавое сотрудничество с нацистами?

К слову, в Беларуси со стороны сторонников оккупационного БЧБ предпринимаются тоже активные попытки обеления, сотрудничавших с СС.

1995 г., Кастусь Акула, «Змагарныя дарогі» (лёс беларускай моладзі ў складаных ваенных умовах на Беларусі і пасляваенных за мяжою, яе шлях да "нацыянальнай" самасвядомасці) — ПЕРШЫ лаўрэат прэміi імя Ф. Багушэвіча (заснавана ў 1994 г.), штогадовай літаратурнай прэміi Беларускага ПЭН-цэнтра. Як член Міжнароднага ПЭН-клуба Беларускі ПЭН-цэнтр мае статус «А» ў ЮНЕСКА і дарадчы статус у ААН.

Кастусь Акула падчас нямецкай акупацыі настаўнічаў. У чэрвені 1944 паступіў у Мінскую школу камандзіраў БКА (БЧБ), разам з немцамі пакінуў Беларусь. У лістападзе 1944 апынуўся ў складзе 30-й дывізіі СС, зарганізаванай пераважна з беларусаў, у Францыі. Адтуль збег на бок французскіх партызан.

Прэмія імя Ф. Багушэвіча традыцыйна ўручаецца 22 сакавіка да Дня Волі - гадавіны абвяшчэння БНР (1918, оккупационные Пагоня/БЧБ) - абвешчаная нацыяналістамі так і засталася, фактычна, на паперы, не атрымаўшы прызнання нават у германскіх акупацыйных уладаў, яе лідарам не ўдалося стварыць ні паўнавартаснай адміністрацыі, ні узброеных сіл, ні атрымаць міжнароднае прызнанне.

У 2015 г. пра свой выхад з Беларускага ПЭН-цэнтра заявілі літаратары Алесь Аркуш і Вінцэсь Мудроў. Паводле слоў Аркуша, знаходзіцца ў складзе гэтай арганізацыі значыць «даваць магчымасць яго кіраўніцтву рабіць усё што заўгодна», бо «з сябрамі арганізацыі ніхто не раіцца», ніхто не цікавіцца іх меркаваннем па тым ці іншым пытанні, а сам ПЭН-цэнтр, які павінен абараняць правы пісьменнікаў, апошнім часам «ператварыўся ў нейкую кармушку, арганізацыю, дзе проста дзеляць гуманітарку, а не змагаюцца за пісьменнікаў, чым павінны былі ў першую чаргу займацца».

Что касается Лукашенко и БЧБ, то важно кто оккупационный БЧБ сделал государственным. Напомню, Зенон Позняк, партия БНФ - главный инициатор государственности в 90-х оккупационных БЧБ/Погоня рукоплескает немецким оккупантам:

- Аднак незьнішчальнасьць Беларусі і беларускай нацыянальнай ідэі засьведчыла тым часам Другая Сусьветная вайна. З 1941 па 1944 гады цэнтральная Беларусь (на якой дзейнічала нямецкая цывільная адміністрацыя на чале з В. Кубэ) перажыла моцны нацыянальны ўздым.

17 июля 1941 года Кубе был назначен генеральным комиссаром Беларуси (со штаб-квартирой в Минске). Генеральный комиссариат «Белорутения» был образован в составе «Рейхскомиссариата „Остланд“», который, в свою очередь, входил в специально созданное Имперское министерство оккупированных восточных территорий рейхсляйтера Альфреда Розенберга. Приход Кубе на эту должность ознаменовался казнью 2278 заключённых Минского гетто. Находясь в должности генерального комиссара, проводил жестокую оккупационную политику, сопровождавшуюся убийствами сотен тысяч мирных жителей.